 |
| کارتون: آرس | کوبا |
دعوای
غم‌انگیز این روزها در اردوگاه پیروز انتخابات بر سر غنیمتی به اسم کابینه، بر این
فرض نادرست استوار است که پیروزی یعنی «فقط» بردن یک انتخابات.
اینکه
عارف بگوید: «آقایان ما را دنبال نخود سیاه نفرستند»، منتجب‌نیا بفرماید: «شورای
عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان نماد استبداد است و باید منحل شود»، حسام‌الدین آشنا
بنویسد: «درست است که گفتمان از جنس سهم‌خواهی نیست اما امان از سهم‌خواهی‌های
افراد به اسم جریان» و بعد هم محمدعلی ابطحی از راه برسد و بنگارد که «كسي سهم‌خواهي
از دكتر روحاني نكرده. حتي اگر سهميه‌شان را برای انتخاب ايشان خرج كرده باشند. اين
اطرافيان رييس جمهورهستند كه خود را سرجهاز مي‌دانند» و تازه این وسط، رسانه‌های
هر کدام نیز به این دعواها ابعاد تازه ببخشند، یعنی دعواست، یعنی حواس‌ها دوباره
پرت غنیمت شده و تنگه «اُحُد» رها مانده! شاید خبر رییس شدن فرهاد رهبر در دانشگاه
آزاد و بازداشت حسین فریدون – هر دو در یک روز - تلنگری باشد برای صاحبان و عاملان این دعواها که
روحانی، و همه ما، با قبیله‌ای معمولی طرف نیستیم؛ قبیله‌ای که دهانش به اندازه
مقبولیت مردمی‌اش بجنبد و زورش ربطی به رای مردم داشته باشد و مثلا تهِ آمالِ مبارزه
با فسادش، دراز کردن رقیب سیاسی نبوده باشد! اصلا بحث سر این نیست که چه‌کسی وام‌دار
کیست و چه‌کسی پیروزی‌اش را مدیون چه‌کسی و کسانی؛ مسئله مهم این است دولتِ کارآمد
که بتواند مردم را امیدوار نگه بدارد به تدبیر دولت پسانِکبتِ احمدی‌نژادی، با این
نزاع‌های عریان، صدمه جدی می‌بیند. به‌هم ریختن آرامشِ مردم، تجربه موفق
اصولگرایان در دوره خاتمی بود که اصلاح‌طلبانی هم خوب در این زمین بازی کردند! حفظ
آرامِ جامعه و امیدواری‌شان به اصلاح، بسیار مهم است و تحقق این در سایه وفاداری
مدبرانه به آرمان‌های رای‌دهندگان به روحانی‌ست که «پیروزیِ بزرگ» است. تجربه تلخ
و ویران‌گر دعوای اصلاح‌طلبان در شورای اول شهر تهران، یا پراکندگی رای اصلاح‌طلبان
در انتخابات 84 به عنوان مقدمه بالاآمدن سرطان ِ احمدی‌نژاد، واقعا به این زودی‌ها
از یاد رفته؟ اصلاح‌طلبان اگر «مرگ» توسعه و اصلاح را در دوره سیاه احمدی‌نژادی از
یاد نبرده‌اند، لطفا به «تَب» صلاحدیدهای حسن روحانی رضایت بدهند، او را پشتیبان
باشند تا این گردنه‌های امیدکُش سپری شوند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر